Kot balijski
- Szczegóły
- Kategoria: Koty świata
- Opublikowano: niedziela, 05, czerwiec 2016 12:57
- Super User
CHARAKTER
Kot balijski jest długowłosą odmianą kota syjamskiego, poza długością sierści, prawie nie różni się od swojego krótkowłosego krewniaka. Zwykle nie ma jednak tak mocno wydłużonej czaszki jak syjamy nowego typu - jego głowa ma bardziej zaokrąglony kształt. Hodowcy balijczyków chcąc poprawić wygląd swoich pupili kojarzą je bardzo często z kotami syjamskimi; można je również łączyć z kotami jawajskimi i orientalnymi krótkowłosymi.
To kot średniej wielkości, szczupły, elegancki, o orientalnej urodzie i lekko wydłużonej sylwetce; waży od 2,5 do 5 kg.
Ma średniej wielkości klinowatą głowę, proporcjonalną w stosunku do tułowia. Nos jest długi, prosty, bez załamania, stanowi przedłużenie linii lekko wypukłego czoła. Policzki płaskie, podbródek i szczęki silne. Uszy są duże, spiczaste, szerokie u podstawy, nisko osadzone, porośnięte wewnątrz włosem. Oczy średniej wielkości, nieco skośnie ustawione, w kształcie migdałów, ciemnoniebieskie.
Tułów jest średniej wielkości, długi, smukły i dobrze umięśniony. Barki nie powinny być szersze od bioder. Kończyny proporcjonalne do ciała, długie i muskularne - tylne nieco dłuższe od przednich. Stopy małe i owalne, z delikatnym owłosieniem między palcami. Ogon bardzo długi, cienki, zwężający się i spiczasto zakończony.
Szata jest delikatna i jedwabista, bez podszerstka, nie tak obfita jak u innych ras półdługowłosych. Krótka na głowie i kończynach, dłuższa na bokach tułowia i brzuchu, na ogonie tworzy pióropusz.
Kot balijski ma umaszczenie typu syjamskiego z kolorowymi oznaczeniami na głowie, uszach, kończynach i ogonie. Muszą mieć jednolity odcień i kontrastować z barwą tułowia. Lekkie cieniowanie na bokach ciała jest dozwolone.
Znaczenia w kolorze ciemnobrązowym, niebieskim, czekoladowym, liliowym, rudym, kremowym, szylkretowym we wszystkich podstawowych kolorach, pręgowanym we wszystkich podstawowych kolorach. Występuje też maść biała, tzw. foreign white z nieujawnionymi dziedzicznymi skłonnościami do oznak.
TEMPERAMENT I CHARAKTER
Kot balijski ma duży temperament, jest zwinny, wesoły i energiczny. To urodzony akrobata - uwielbia się wspinać, dlatego chętnie skorzysta ze specjalnego kociego słupka. Jest ruchliwy i potrzebuje sporo miejsca do zabawy i ćwiczeń. Można wychodzić z nim na spacery, jeśli nauczy się chodzić na smyczy. Ciekawski i wszędobylski, uwielbia być w centrum zainteresowania. Mocno przywiązuje się do domowników, ale największym uczuciem obdarza zwykle tylko jedną osobę. Jest wymagający i trzeba poświęcić mu dużo uwagi. Ma donośny głos i potrafi upominać się o codzienną porcję pieszczot, czy ulubiony smakołyk. Nie jest jednak pod tym względem tak zaborczy jak kot syjamski. Bardzo inteligentny, potrafi nauczyć się wielu sztuczek, pod warunkiem, że sprawia mu to przyjemność. Nie lubi zostawać sam przez dłuższy czas - znudzony potrafi być psotny. Najlepiej czuje się w towarzystwie swojego pana albo innego kota; dogada się również z psem.
PIELĘGNACJA
Szata balijczyka jest pozbawiona podszerstka, dlatego nie ma skłonności do kołtunienia. Wystarczy wyczesać ją raz na kilka dni, aby usunąć martwy włos. Aby zapobiec zaleganiu sierści w kocich jelitach, można podawać pasty odkłaczające albo specjalne karmy. Raz na jakiś czas trzeba sprawdzać uszy i przycinać pazury.
Kot abisyński
- Szczegóły
- Kategoria: Koty świata
- Opublikowano: niedziela, 05, czerwiec 2016 12:55
- Super User
WYGLĄD
Kot abisyński przypomina wyglądem miniaturową pumę. Jest średniej wielkości, dobrze umięśniony, elegancki i pełen gracji; waży od 4 do 7 kg.
Jego głowa ma kształt klina z zaokrąglonymi konturami. Jest szeroka między uszami, z wypukłym czołem i umiarkowanie zaznaczonym przełomem. Broda powinna być dobrze rozwinięta, a kufa (pysk) nie spiczasta ani nie kwadratowa. Oczy mają kształt migdałów, są duże i wyraziste, szeroko rozstawione, ozdobione czarną obwódką, w kolorze bursztynowym, zielonym lub orzechowym. Uszy są duże, szerokie u nasady i szeroko rozstawione.
Tułów jest giętki, sprężysty i dobrze umięśniony, o wyważonych proporcjach. Kończyny są szczupłe, długie, o drobnej kości, zakończone małymi, owalnymi stopami. Ogon długi, spiczasty na końcu.
Szata abisyńczyka jest krótka, sprężysta i przylegająca, o delikatnej strukturze, z charakterystycznym dla rasy tickingiem, spowodowanym obecnością genu agouti. Każdy włos ma kilka - ułożonych na przemian - jaśniejszych i ciemniejszych prążków oraz ciemną końcówkę. Dzięki temu szata ma niepowtarzalny deseń, przypominający kolorem futro zająca. Niektóre części ciała - pierś, brzuch i wewnętrzna strona kończyn - pozostają jednolicie umaszczone. Jaśniejsza sierść wokół oczu i warg, znak litery M na czole, pręga na grzbiecie, czarne obwódki wokół oczu i obrzeżone lusterko nosa są pozostałością rysunku tabby.
Maść w 4 podstawowych kolorach - dziczym, rudym (sorrel), niebieskim, płowym; wszystkie te kolory występują również w odmianach srebrzystych.
TEMPERAMENT I CHARAKTER
Kot abisyński ma duży temperament. Jest elegancki i pełen gracji. Zwinny, skoczny i dynamiczny, lubi zabawy i wspinaczkę - warto sprawić mu specjalny słupek z podestami. To kot inteligentny, ciekawski i wszędobylski, zwykle przebywa tam, gdzie akurat coś się dzieje. Chociaż jest ruchliwy, łatwo przystosuje się do stałego przebywania w mieszkaniu, ale trzeba dostarczyć mu rozrywek. Chętnie uczy się różnych sztuczek, ale tylko wtedy, gdy sprawia mu to przyjemność. Potrafi być bardzo uparty i konsekwentny w działaniu - jeśli coś sobie postanowi, trudno go od tego odwieść.
Abisyńczyk jest łagodny wobec ludzi. Właściciela obdarza ogromnym przywiązaniem, często bywa wręcz natrętny w okazywaniu uczuć i dopomina się o codzienną porcję pieszczot. Jest zwierzęciem towarzyskim, lubi gości, choć niektóre osobniki mogą być nieufne wobec obcych.
Chętnie przebywa wśród innych kotów - ze względu na silny charakter, zazwyczaj przewodzi w grupie. Pomimo, że nie jest agresywny, nie unika utarczek i potrafi odpowiedzieć na zaczepki.
Abisynki są doskonałymi matkami - chroniąc swoje kocięta potrafią być bardzo zaborcze.
PIELĘGNACJA
Szata kota abisyńskiego prawie nie wymaga pielęgnacji, wystarczy wyczesać ją raz w tygodniu, aby usunąć martwy włos. Trzeba również sprawdzać uszu i przycinać pazury.
Khao manee
- Szczegóły
- Kategoria: Koty świata
- Opublikowano: niedziela, 05, czerwiec 2016 12:52
- Super User
Rzadko spotykana rasa kotów, której ojczyzną jest Tajlandia. Pierwsze wzmianki o Khao Manee pochodzą ze starotajlandzkich rękopisów sprzed kilku wieków. Początkowo były kotami "pałacowymi", zamieszkującymi wyłącznie posiadłości królewskie. Po raz pierwszy pojawiły się w USA w 1999r. Program hodowli Khao Manee w Stanach prowdzi Collen Freymuth.
Nadal trwają starania o uznanie tej rasy przez amerykańskie organizacje felinologiczne.
Wygląd
Umaszczenie tej rasy jest niemal wyłącznie czysto białe, choć mogą zdarzyć się osobniki inaczej umaszczone, cenne dla rozwoju rasy. Sierść krótka, gładka, przylegająca do skóry. Skóra różowa. Barwa oczu niebieska, złocista, zielona, możliwe też oczy różnej barwy. Różnokolorowookie osobniki są najbardziej pożądane. Młode rodzą się całkowicie białe.
Ciało średniej wielkości, dobrze umięśnione. Uszy średniej wielkości do dużych. Tułów, szyja, ogon, nogi raczej krótkie, proporcjonalne do reszty ciała. Samce są nieco większe i cięższe od samic.
Niektóre osobniki są całkowicie lub częściowo głuche.
Czasem występuje u nich rak skóry.
Zachowanie
Koty tej rasy są aktywne, bardzo towarzyskie i inteligentne. Uwielbiają wspólne zabawy ze swoimi opiekunami. Dobrze dogadują się z innymi zwierzętami i dziećmi. Nadają się dla pocztkujących kociarzy. Aby pozostać w dobrej formie psychicznej potrzebują ciągłej stymulacji i zabaw. Z uwagi na bliskie pokrewieństwo z kotami syjamskimi mogą być dość gadatliwe.
Korat
- Szczegóły
- Kategoria: Koty świata
- Opublikowano: niedziela, 05, czerwiec 2016 12:54
- Super User
Pochodzenie
Tajlandia. Jedna z najstarszych ras świata, wymieniana w rękopisach XIV i XV wiecznych. Według złośliwych to rezultat krzyżówek kotów syjamskich z niebieskimi krótkowłosymi. Przez wielu Tajlandczyków uważany za symbol szczęścia i powodzenia (Si-Sawat - "szczęśliwy kot"). Nazwa korat pochodzi od nazwy prowincji. Popularność poza swoją ojczyzną zyskał od lat 60 XX wieku. Rzadko już spotykany w stanie dzikim w swojej ojczyźnie. Jako rasa praktycznie niezmienny od wieków. Uznawany za skarb dziedzictwa narodowego Tajlandii, wręczany wybitnym osobom w dowód uznania.
Przedstawiciela tej rasy poza Tajlandią widziano po raz pierwszy w Wielkiej Brytanii na wystawie kotów w 1896 r., ale współczesne linie hodowlane pochodzą dopiero z 1959 r., kiedy to Amerykanka Jean Johnson założyła pierwszą hodowlę Koratów w USA, Cedar Glen. Jej powstaniu towarzyszyły niezwykłe okoliczności. Krótko po drugiej wojnie światowej Jean Johnson wyjechała z mężem do Syjamu (dzisiejszej Tajlandii), gdzie zapragnęła mieć kota syjamskiego. Dowiedziała się jednak, że kot, którego uważa się tam za prawdziwie syjamskiego, to całkiem coś innego, niż to, co sobie wyobrażała. Przez następnych sześć lat bezskutecznie starała się zdobyć Korata. W tym czasie widziała zaledwie kilka takich kotów, nieodmiennie w rękach ważnych urzędników państwowych, zagranicznych dyplomatów lub wysoko urodzonych Tajów. Wyjechała, straciwszy niemal nadzieję na spełnienie swojego marzenia, jednak poprosiła syjamską przyjaciółkę, aby ta próbowała zdobyć dla niej parę kotów tej rasy. Ku jej zaskoczeniu, po sześciu latach przyjaciółka powiadomiła ją, że ma dla niej parę Koratów. I tak w 1959 roku do Stanów Zjednoczonych przybyły z Tajlandii dwa pierwsze Koraty, kocur Nara i kotka Darra. (za Hodowlą Kotów Rasy Korat Morakot*PL)
Wygląd
Ciało muskularne, średniej wielkości, w typie orientalnym. Wyróżnia go niezwykły kolor sierści - srebrzysto-niebieski. Ogon średniej długości, gruby u nasady, zaokrąglony na końcu. Głowa okrągła, w kształcie serca, szeroko rozstawione duże i okrągłe oczy, za młodu bursztynowe, w wieku ok. 2 lat zmieniają kolor na zielony. Futro krótkie lub średniej długości, delikatne, jedwabiste i powinno ściśle przylegać do ciała. Kolor wyłącznie srebrzystoniebieski, przy czym srebrzystość ogranicza się do końców włosów. Niedopuszczalne są białe włosy lub kępki w innym kolorze. Srebrzyste końce włosów na kończynach są niepożądane. Sierść idealnego korata powinna lśnić podczas ruchu. Nos i opuszki łap szaroniebieskie.
Charakter
Zrównoważony, przypominający charakter syjamów starego typu. Skłonne do zabawy, towarzyskie. Wobec ludzi bardzo łagodne, co czyni je idealnymi kotami do domów ze starszymi dziećmi a także początkujących kociarzy. Zdarzają się osobniki gadatliwe niczym syjamy, ale to rzadkość - większość koratów nie jest tak głośna.
Pielęgnacja
Jak większość kotów krótkowłosych wymagają okresowo wyczesywania martwych włosów (wystarczy raz w tygodniu).
Kot perski
- Szczegóły
- Kategoria: Koty świata
- Opublikowano: niedziela, 05, czerwiec 2016 12:49
- Super User
Kot perski – stara rasa kota, zaliczana do grupy długowłosych. W Europie pojawiła się w XVII wieku.
- Waga dorosłego kota
- 2,5–6kg
- Ilość kociąt w miocie
- 3–4 (przeciętnie)
- Usposobienie
- spokojne, miłe, łagodne, niewielkie talenty łowcze. Woli wylegiwać się na kanapie, niż grasować w krzakach.
- Umaszczenie
- rozmaite odmiany barwne (czarna, biała, ruda, niebieska, kremowa i inne, jest ich ok. 150). Również kolor oczu może być różny: niebieski, pomarańczowy lub mieszany (jedno niebieskie drugie pomarańczowe).
- Budowa
- Budowa krępa. Kończyny silne. Głowa duża, masywna, szeroka, czoło wypukłe, policzki pełne, broda dobrze rozwinięta. Nos mały, szeroki, z tzw. stopem. Ogon puszysty na całej długości. Średnia długość sierści ok. 10 cm. Wewnątrz ucha, a także między opuszkami palców wszystkich łap, powinien znajdować się pędzelek sierści. Kolejną charakterystyczną cechą kota perskiego jest tzw. kryza, którą tworzy gęsta i dłuższa sierść rosnąca od uszu wokół brody.
